Rien ne va plus
Gelieve niet voor de spiegel te gaan staan en de waarnemingen te belemmeren.
Categorie: Forenzen
Datum: 5 september 2025
‘Gaat u ook naar Nieuwegein?’ vraagt een jonge man. Hij ziet eruit alsof hij nog thuis bij zijn ouders woont.
‘Nee,’ antwoordt de buschauffeur. ‘Maar stap in, want ik ben de allerlaatste bus die hier stopt. Je komt hier anders niet meer weg.’
Om de hoek van de bushalte heeft de politie een groot gebouw helemaal afgezet. Nou ja, schijnt de politie een gebouw te hebben afgezet. Want ik zie nergens rood-witte linten of auto’s met blauwe zwaailichten. Er klinken geen sirenes. De stoepen staan alleen vol met mensen die gemaand zijn hun kantoren te verlaten. En door deze hele wijk mogen tot nader order geen bussen meer rijden, vermeldt het digitale haltebord.
De bus wordt volgepropt met mensen die overal moeten zijn, behalve hier. Ik kan er nog net bij en neem het allerlaatste beetje ruimte in bij de ingang, vlak achter de voorruit.
‘Niet voor de spiegel staan alstublieft’, maant de chauffeur me. ‘Anders zie ik niks.’
Ik leun maar wat achterover en probeer niemand anders aan te raken.
Weg zijn we. De chauffeur stuurt de bus snel naar de oprit van de ringweg. Hij heeft gelukkig een ontheffing om over de vluchtstrook te mogen rijden, langs de file die inmiddels is ontstaan van verkeer dat de stad probeert te verlaten.
In de bus is het benauwd en stil, totdat iemand op hoog volume één of andere zwoele latin ballad op de speaker van een mobiele telefoon opstart. Even lijkt het nog een ringtone, maar de synthetische Spaanse gitaren tokkelen maar door en een zanger zet snikkend zijn tekst in. In de zijspiegel kijken passagiers geërgerd rond: welk ettertje doet zoiets nou?
Het is de buschauffeur zelf. Ik kan zijn telefoon niet zien, maar het geluid komt duidelijk uit zijn cabine.
Tijdens het rijden hangt hij lusteloos over het stuur, leunend op zijn zwaar behaarde onderarmen. Hij is de vijftig ruim gepasseerd, denk ik, misschien zelfs al de zestig. Pezig, kaal, gerimpeld, een brilletje. En met een snerpende, dramatische stem zingt hij mee met de muziek, een octaaf hoger dan de oorspronkelijke artiest, de opname luidkeels overstemmend.
Misschien is de buschauffeur gewoon zijn act aan het instuderen. Op zaterdagavonden staat ie vast als drag queen in één of andere show, met een suikerspinpruik op, glitterjurk en hoge hakken aan, prachtig opgemaakt. Ik voel de spanning wat uit me wegtrekken en glimlach in de spiegel.
De bus verlaat de snelweg en stopt bij de eerstvolgende halte, een verlaten carpoolplaats. De chauffeur zet de muziek uit en opent de deuren. Een paar mensen wringen zich door de drukte heen naar de grijze buitenwereld. Over de omroepinstallatie gebruikt de buschauffeur nu ook haar snerpende zangstem: ‘Is iedereen die eruit wil eruit? Ja?! RIEN NE VA PLUUUUS!!!’
De deuren sluiten en we rijden verder. Ik verwacht dat de chauffeur nu ons passagiers allemaal zal uitnodigen voor haar voorstelling van komend weekend. Maar hij schakelt de omroepinstallatie uit en zegt dan op zijn alledaagse, lage toon tegen mij: ‘Niet voor de spiegel staan alstublieft.’
Thuis lees ik op het nieuws dat de grootschalige politie-inzet is beëindigd. Iemand dacht in het kantoorgebouw een persoon met een vuurwapen te hebben gezien. Het was geen opzettelijk valse melding, benadrukt een woordvoerder, het was een oprechte waarneming, en die wordt serieus genomen. Maar die persoon zat er dus helemaal naast.
Heerlijk 😊