Zonsverduistering
Ik verspilde zeventien procent van mijn tijd.
Categorie: Loopbaan
Datum: 11 augustus 1999
Ik zat op de fiets, onderweg van mijn vakantiebaantje naar huis. Mijn telemarketingshift van 9 uur ‘s ochtends tot 12 uur ‘s middags was voorbij. Ik had welgeteld nul krantenabonnementen verkocht en mijn ouders wachtten op mij voor de lunch.
Op het moment dat de maan voor de zon schoof, reed ik net langs de Hero-fabriek. Geen idee of in die vestiging nou de jam, de frisdrank of het babymelkpoeder van dat merk werd geproduceerd. Maar eten is hoe dan ook belangrijker dan een krant, toch?
Ik merkte wel dat het ineens ging schemeren, midden op de dag. Ik stapte even van mijn fiets. Het fabrieksterrein was verlaten. De lucht was bewolkt. Van de zonsverduistering zelf was niets te zien. Ik stapte op en fietste maar verder. Het werd vanzelf weer lichter.
Ik dacht nog aan de supervisor die halverwege mijn dienst pal achter me was gaan staan, in het tl-licht, en mij had verteld dat ik zeventien procent van mijn tijd verspilde. Omdat ik niet tegelijk een telefoongesprek voerde en het verslag ervan in een reeks keuzelijstjes op mijn beeldscherm vastlegde. Ik documenteerde alles pas nadat er aan de andere kant van de lijn was opgehangen.
Ik had graag gehoord hoe vogels bij een zonsverduistering midden op de dag ineens stoppen met zingen. Maar het ene kauwtje dat ik achter het fabriekshek zag rondscharrelen, was te druk met een korstje brood dat hij met zijn snavel probeerde te verscheuren. Hij zou ook zeker zeventien procent van zijn tijd hebben verspild als hij was gaan slapen tijdens een zonsverduistering. Eten is belangrijker.